ไม่ใช่ทุกอย่างใน ‘Alice’s Adventures in Wonderland’ ที่เสกมาจากจินตนาการของ Lewis Carroll ตัวละครของอลิซที่ดื้อรั้น แก่แดดและขี้สงสัย อลิซในแดนมหัศจรรย์ตัวจริง มีพื้นฐานมาจากสาวน้อยตัวจริงชื่ออลิซ ลิดเดลล์ ที่มีผมบ็อบสีน้ำตาลและผมสั้น เธอคนนี้เป็นใคร?
Alice Liddell เธอเป็นคนจู้จี้ บังคับบัญชา และกลั่นแกล้ง Dodgson ให้เขียนเรื่องราวของเธอ
เธอจ้องมองภาพถ่ายในลักษณะที่ทันสมัยเป็นพิเศษ Alice Liddell in Wonderland ยังคงมีความเกี่ยวข้องเช่นกัน Alice Liddell อายุเกือบห้าขวบเมื่อเธอได้พบกับนักคณิตศาสตร์ Charles Lutwidge Dodgson ซึ่งรู้จักกันดีในนามปากกาของเขา Lewis Carroll เธออาศัยอยู่ที่วิทยาลัยไครสต์เชิร์ชที่มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ด ซึ่งพ่อของเธอเป็นคณบดีและดอดจ์สันเป็นติวเตอร์คณิตศาสตร์ ด้วยการศึกษาของ Dodgson ที่อยู่ใกล้กับที่พักของ Liddells ในไม่ช้าเขาก็กลายเป็นเพื่อน ช่างภาพ และนักเล่าเรื่องประจำครอบครัว Liddell
เรื่องราวของอลิซถูกสร้างขึ้นครั้งแรกใน ‘บ่ายสีทอง’ ในตำนาน เมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม ค.ศ.1862 ในขณะที่ให้ความบันเทิงแก่อลิซ ลอรินา และเอดิธ สองพี่น้องสตรี ระหว่างการล่องเรือ ดอดจ์สันได้กลอนสดเรื่องที่จะกลายเป็นการผจญภัยของอลิซในแดนมหัศจรรย์ ตัวละครหลัก อลิซ มีลักษณะหลายอย่างร่วมกับอลิซ ลิดเดลล์ ดื้อรั้น แก่กว่าวัย และอยากรู้อยากเห็น (แม้ว่าภาพประกอบที่มีชื่อเสียงของอลิซโดยจอห์น เทนเนียลจะแยกจากผมบ็อบสีน้ำตาลและชายขอบสั้นของลิดเดลล์อย่างมาก)
ลิดเดลล์กระตุ้นให้ดอดจ์สันเขียนเรื่องราวนี้ลงไป และเขาได้มอบต้นฉบับแรกให้กับเธอ ซึ่งเขาได้แสดงตัวอย่างด้วยตัวเองในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ.1864 ในหัวข้อ การผจญภัยของอลิซภายใต้พื้นดิน เรื่องราวได้รับการตีพิมพ์ในที่สุดพร้อมภาพประกอบโดย John Tenniel ในชื่อ Alice’s Adventures in Wonderland ในปี 1865 ตามด้วย Alice Through the Look Glass ในปี 1871 ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของปรากฏการณ์ระดับโลก
ขณะที่ดอดจ์สัน (แคร์โรลล์) ยังคงมีชื่อเสียงในฐานะผู้เขียนเรื่อง อลิซ ‘ตัวจริง’
ได้หลบเลี่ยงความสนใจของสาธารณชน ที่ไครสต์เชิร์ช เธอได้รับการสอนโดยจอห์น รัสกิน นักวิจารณ์ศิลปะชาวอังกฤษชั้นนำในศตวรรษที่ 19 ซึ่งสนับสนุนความสามารถของเธอในการวาดภาพ ในเดือนธันวาคม ค.ศ.1871 เมื่ออายุได้ 19 ปี เธอได้เริ่มทัวร์แกรนด์ทัวร์ยุโรปกับอีดิธและลอรีนาน้องสาวของเธอ โดยเขียนอย่างขยันหมั่นเพียรในสมุดบันทึกการเดินทางและร่างภาพสถานที่ตลอดทาง ขณะอยู่ที่เนเปิลส์ เธอเขียนเรื่อง “ก้อนหินที่โปรยปราย ก้อนของร้อนแดง และควันพวยพุ่ง” ขณะที่สามพี่น้องพิชิตยอดเขาวิสุเวียสอย่างกล้าหาญ ก่อนมันปะทุขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน
ในช่วงวันหยุดของครอบครัวใน Freshwater บนเกาะ Isle of Wight อลิซได้พบกับช่างภาพ Julia Margaret Cameron เป็นส่วนหนึ่งของแวดวงโบฮีเมียนในท้องถิ่น ซึ่งรวมถึงกวี Alfred Tennyson นักแสดง Ellen Terry และศิลปิน George Frederic Watts คาเมรอนถ่ายภาพอลิซ ลิดเดลล์และน้องสาวของเธอหลายครั้งในช่วงทศวรรษ 1870 ซึ่งสร้างผลงานที่โดดเด่นที่สุดบางส่วนของเธอ เธอแสดงให้อลิซเป็นบุคคลคลาสสิกมากมาย รวมถึงเทพธิดาโพโมนา อเลเธีย และเซเรส ในขณะที่ Pomona ยังคงมีลายเซ็นและมือบนสะโพกของเธอ Alice Liddell ดูทันสมัยอย่างยอดเยี่ยม คาเมรอนยังถ่ายรูปอลิซและน้องสาวของเธอด้วยกันในท่าที่ชวนให้นึกถึง The Three Graces ซึ่งเป็นบรรทัดฐานในตำนานโบราณที่พรรณนาถึงธิดาของซุส ภาพถ่ายดังกล่าวชวนให้นึกถึงภาพช่วงแรกๆ ของสามพี่น้องในภาพวาดอันมีค่าที่ถ่ายโดยชาร์ลส์ ดอดจ์สัน ซึ่งเป็น ‘ยามบ่ายสีทอง’ ที่มาเยือนอีกครั้ง
เมื่อวันที่ 15 กันยายน ค.ศ.1880 อลิซแต่งงานกับเรจินัลด์ ฮาร์กรีฟส์ ลูกศิษย์ของดอดจ์สันที่ไครสต์เชิร์ช – ที่เวสต์มินสเตอร์แอบบีย์
พวกเขาร่วมกันเลี้ยงดูลูกชายสามคน: Alan (b.1881), Leopold (b.1883) และ Caryl (b.1887) อาศัยอยู่ในบ้านของครอบครัว Cufnells มลรัฐนิวแฮมป์เชียร์ เธอยังคงหลบเลี่ยงสายตาของสาธารณชนจนถึงปี 1928 เมื่อความยากลำบากทางการเงินทำให้เธอต้องขายต้นฉบับที่ Dodgson มอบให้เธอให้กับนักสะสมชาวอเมริกัน ตอนนั้นอลิซเป็นหม้าย โดยลูกชายสองคนแพ้ในสงครามโลกครั้งที่หนึ่งและต้องเสียชีวิตไป แต่การที่อังกฤษต้องสูญเสียต้นฉบับอันเป็นสัญลักษณ์นี้ก่อให้เกิดเสียงโวยวายทั่วประเทศ
การขายครั้งนี้ ประกอบกับการไปเยือนสหรัฐอเมริกาในปี 1932 เพื่อเฉลิมฉลองครบรอบ 100 ปีของ Lewis Carroll ที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย ชื่อเสียงของอลิซพุ่งสูงขึ้น เธอได้รับปริญญากิตติมศักดิ์จากโคลัมเบียสำหรับการบริการวรรณกรรมของเธอ ได้กล่าวสุนทรพจน์ที่ออกอากาศไปทั่วโลก และได้รับคำปรึกษาเกี่ยวกับภาพยนตร์ Paramount ที่ดัดแปลงมาจากเรื่องราว ซึ่งออกฉายในปี 1933 อลิซ ฮาร์กรีฟส์ถึงแก่กรรมเมื่อวันที่ 16 พฤศจิกายน ค.ศ.1934 ก่อให้เกิดการรำลึกถึง ‘อลิซในแดนมหัศจรรย์’ ที่จากไป ในปี ค.ศ. 1948 ต้นฉบับถูกส่งกลับไปยังสหราชอาณาจักร เพื่อเป็นการขอบคุณสำหรับการต่อสู้เคียงข้างกับสหรัฐฯ ในสงครามโลกครั้งที่สอง อลิซ ลิดเดลล์ ไม่เคยคาดหวังว่าจะสร้างแรงบันดาลใจให้กับปรากฏการณ์ทางวัฒนธรรม แต่สิ่งนี้นำเธอไปสู่การผจญภัยที่ไม่ธรรมดา มรดกของเธอยังคงเพิ่มพูนความเข้าใจและความเพลิดเพลินของเราต่อการผจญภัยของอลิซในแดนมหัศจรรย์อันเป็นสัญลักษณ์และยั่งยืน
สรุป อลิซในแดนมหัศจรรย์ตัวจริง เรื่องราวที่รู้จักในครั้งแรกเป็นเพียงนิยายแฟนตาซีที่ถูกแต่งขึ้น แต่ใครจะรู้ว่ามาจากอลิซตัวจริงที่สัมผัสได้ในตอนนั้น ถึงแม้เธอจะจากไปหลายปีแล้ว แต่เรื่องราวของเธอก็ยังคงสร้างจินตนาการมากมายอยู่เช่นเดิม thaiguru